DIA DE DEFUNTOS: A Santa Compaña inaugura o Mazote de Ares

DIA DE DEFUNTOS: A Santa Compaña inaugura o Mazote de Ares.

Contoumo hoxe pola tarde un amigo chanteirés co que sempre falamos cousas de antes e de agora referidas a nosa terra.
Este compañeiro ultimamente vai moito os domingos o Convento de Santa Catalina en Montefaro, porque di que na cantina do Mosteiro, Moncho ponlle co viño unhas tapas exóticas con sabor tailandés.

Pois colleu tal amistade co cantinero, que ata invitouno a asistir a cea que fixo unha cuadrilla de costume na noite dá data de Santos o primeiro de novembro.

Alí, na cea, coincidiu tamén cun Preboste aresán con quen falou moito sobro dás tradicións e cousas de toda a bisbarra aresán.

A cea acabou con queimada. E despois de botar unhas gorentosas cuncas, meu amigo decidiu baixar hate Ares acompañando o Preboste, pois a conversa era fluída e plácida.

Colleron a estrada de Chanteiro e cando chegaban a Ares, xa alboreaba o Día de Defuntos.
Entón entraron pola remodelada Avenida do Mazote e oíron como un repique de campás en son lastimeiro que semellaba o toque a morto.
O ceo estaba cheo de nubes que semellaban bandeiras e estandartes. De seguido síntese unha algarabía de música de gaitas, pandeiros, aturuxos e foguetes.
Sentiron entón a evocación de tempos xa pasados, do que viñan falando e acórdanse do que dixo o poeta dá nosa estirpe:

"Sen ti, perpetuamente estou pasando
Nas maiores alegrías, maior tristeza".

E daquela empezaron xa a ver ao lexos, como unha ringleira de vagalumes lucentes en procesión que ao irse achegando reconoceron como a Santa Compaña, en interminábel desfile relixioso.

Hasta puideron identificar algúns dos integrantes daquela ringleira de mortos con túnicas brancas e lume non peito que levaban estandartes, gallardetes e bandeiras.

Puideron, segundo me contou, identificar a persoeiros defuntos de todo o Concello aresán.

Justo Montero, derradeiro Alcalde franquista ía con Antucho e Ardá do Radio Cine, levaban a insignia do Aguia Imperial e a Crus do Movemento Nacional que portaban os funcionarios: Quico, Pancho e Sueiras "Manolito O Carramán".
Outro alcalde, este o republicano Benito Feijó, que tivo que exilarse, ía coa bandeira tricolor republicana.
Pepe Gil, primeiro alcalde desta nova etapa democrática levaba un gallardete dá bandeira azul e branca e camiñaba dereito o camiño de Pedrós onde obtivera tódolos votos coa promesa de que lles abriría o camiño cara a Ares, cousa que fixo.

Pola banda dá Ciscada asomou o Alcalde Independentista de Caamouco, Gaspar Rodríguez. E detrás viña un veciño chamado Juan, que dicía en voz alta: ¡Xente coño!

Puideron ver tamén a varios caciques de Ares. Entre eles destacaba o terrateniente Antonio Vilar, flanqueado dous seus valedores e rendeiros: Celestino por Ares, Pepe dá Torre por Cervás e Paco de Pego por Chanteiro.

Xa bastante atrás viña Xen-Xen coa bandeira gai do Arco Iris e deseguido estaban o tatexo Cachirulo, Horacio dá Xuaneta, Perrentín e Garrafón. Este último berraba: "Por terra, mar e aire. E por baixo da auga". ¡Imos todos para a Borrachería!.

Camiñando cara a Chanteiro viron a "Chuchú", que fora veciño deste lugar, acompañado de Chiste, Molotóf e Pimborete.
Chuchú levaba unha sotana de cura e cantaba así:

"Antes que estabamos vivos
comiamos destes figos.
Agora que estamos mortos,
nin de éstes nin dos outros"
--------
Ao saír o sol dourado
unha mañá de abril
crin que estabas collendo
matiñas de pirixel.
Dáme a pirexeleira
que cha veño a pedir,
teño o polo na cazola
e fáltalle o pirixel.

------------------

As plumas pa os mariñeiros
a galiña para o Capitán.
Eramos quince no cofre do morto,
hai que degolar á tripulación".

Na lexanía continuaba coa súa ladaíña: "Díos che sálve, salve María. Chea es, es de graza ...."

Un pouco mais atrás seguíao "Ché de Rozas" que berraba: "En Chanteiro, hai nibueiro, polo Cucheiro ..."
"E viñan dá Esclavitú, e viñan dá Esclavitú, tocando coa má no cú..
As viuvas tamén fo...,  as viuvas tamén fo... ,
Tamén foron como as outras.
¡Que che pinjo, María que che pinjo..."
¡Que che pinjo, María da Julita!

Moita mais xenta había. Belarmino o dá "Estrela" ofrecía "jaibolos", Hermelinda cos periódicos.
Viron O Parrocho, a Mondito do Muiño, ....

En fin, unha ringleira de figuras que se perdían na lexanía dá Noite de Santos e Alborada de Defuntos, na que aquela Santa Compaña se lles ocorreu inaugurar o "Camiño do Mazote", nesta data que agora queren chamar Samain ou Halloween, e que nos recordamos de nenos como o Día dos Meigallos ou Mingallos e faciamos calaveiras de melóns.